Ο γιατρός μου, ο γιατρός σου, ο γιατρός......

Στο ΤΑΞΙΔΙ της υπογονιμότητας που ανοίγεται μπροστά σας, το μεγαλύτερο κεφάλαιο έχει τίτλο ''Γιατρός''. Ποιον γιατρό ''πρέπει'' να διαλέξω; Ποιος είναι καλός. Ποιος είναι ο κατάλληλος; Οι σκέψεις που συνήθως μοιραζόμουν με τα άτομα που είχαμε κοινό πρόβλημα, κατέληξαν στο τέλος να γίνουν το ''μικρό βιβλιαράκι εμπειριών'' και που μετά από αρκετά χρόνια πια, νοιώθω περήφανη που το έκανα γιατί βοήθησαν πολλούς να βγουν από το ''Λαβύρινθο των ερωτήσεων'' και κατ' επέκταση του πανικού, του άγχους και του μεγάλου φόβου ''Μήπως κάνω λάθος;''

Δεν είμαι μητέρα λένε

Σήμερα τα πιο πολλά παιδικά χεράκια θα κόψουν λουλούδια να προσφέρουν σε εκείνη που τους χάρισε το δώρο Ζωής ως φόρο τιμής και ως Ευχαριστώ.

Σήμερα μανούλες θα χαμογελάσουν και θα φουσκώσουν από περηφάνια, που τα πλασματάκια τους είτε από παρότρυνση κάποια δασκάλας, από μια διαφήμιση ή από κάποια συζήτηση θα συνοδέψουν με ζωγραφιές και τραγούδια αυτό το ευλογημένο Ευχαριστώ που ίσως και να μην καταλαβαίνουν απόλυτα και θα αγγίξει σαν χάδι την μητρική ψυχή....

Είμαι η Ζωή. Δεν έχω παιδί. Είμαι Υπογόνιμη και παλεύω 4 χρόνια να αποκτήσω ένα μωρό. Έχω μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη, έχω την υπομονή και την δύναμη να μεγαλώσω μια ψυχή, έχω περίσσευμα συναισθημάτων μα η αγκαλιά μου είναι άδεια.

Σαν σήμερα τρία χρόνια πριν....

Σαν σήμερα 3 χρόνια πριν, έφτασε αυτή η καταστροφική μέρα που ήρθαν πρόωρα στον κόσμο τα δίδυμα μου και έφυγαν. Έχουμε βιωσει πολλές δύσκολες καταστάσεις έκτοτε. Ήταν ένας μεγάλος αγώνας να καταφέρουμε να μείνω έγκυος, ήταν η πρώτη μου εγκυμοσύνη, ύστερα από δυο χρόνια προσπαθειών και 2 εξωσωματικές. Η εγκυμοσύνη ήταν κάτι το καταπληκτικό για μένα, αλλά συγχρόνως και πολύ δύσκολη. Και ξαφνικά μια μέρα όλα τελείωσαν πολύ σύντομα, με τον σύζυγο μου και μένα να νιώθουμε στενοχωρημένοι, συντετριμμένοι και χωρίς καμία ελπίδα ότι θα καταφέρουμε κάποια στιγμή να αποκτήσουμε παιδί.

Το να ξαναβρούμε το χαμόγελο μας είναι μια διαδικασία που μας έχει πάρει αρκετό χρόνο καθώς όταν καταφέρνουμε να κάνουμε κάποια βήματα μπροστά ξαναγυρνάμε στην ίδια ψυχολογική κατάσταση με κάθε αποτυχημένο κύκλο ή αποβολή. Αλλά συνεχίζουμε την προσπάθεια και αναζητάμε τις στιγμές χαράς και ευτυχίας παρ’ όλη τη λύπη που νιώθουμε. Ο καθένας από μας προσπαθεί με τον δικό του τρόπο να ξεπεράσει αυτή την άσχημη κατάσταση (και ειλικρινά πιστεύω πως εγώ τα καταφέρνω πολύ καλύτερα απο αυτόν, καθώς αυτή η χρονιά ήταν επαναστατική για μένα και με βοήθησε να δω με πιο θετική ματιά τη ζωή). Στην πρώτη επέτειο της γεννήσεως και του θανάτου των διδύμων μας δεν μπορούσα να καταλάβω αν υπήρχε νόημα στο να συνεχίσω να ζω αν δεν έχω παιδιά. Τώρα ξέρω πως η ζωή μου έχει έναν σκοπό ακόμα κι αν δεν αποκτήσω ποτέ παιδί. Και μπορεί να μην ξέρω ακόμα ποιος ακριβώς είναι αυτός ο σκοπός, μιας και πάντα πίστευα πως ήταν να γίνω μητέρα, ξέρω όμως πως θα τον βρω όπως και να έχει. Eλπίζω πως κάποια στιγμή θα καταφέρω να γίνω μητέρα και να αποκτήσω τα παιδιά που ήδη υπάρχουν στην καρδιά μου και έτσι η ζωή μου να αποκτήσει ένα άλλο νόημα. Μέχρι τότε, θα συνεχίζω να ωριμάζω, να μαθαίνω, να εύχομαι και να ελπίζω.
Aυτό που θέλω να πω σήμερα είναι ένα «Χρόνια Πολλά» στα δίδυμα αγόρια μου. Μου λείπετε. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο που περάσαμε μαζί και τη χαρά και τον ενθουσιασμό που μοιραστήκαμε. Σας ευχαριστώ επίσης για όσα με βοηθήσατε να μάθω και να συνειδητοποιήσω μέσω της απουσίας σας από τη ζωή μου, και για όλες τις ευκαιρίες που μου δώσατε να ωριμάσω και να προετοιμαστώ για τη μητρότητα. Αν εσείς ή τα αδέρφια σας επιθυμείτε να επιστρέψετε σύντομα κατά τη διάρκεια του έβδομου κύκλου μου, είμαι έτοιμη και σας περιμένω με ανοιχτες αγκάλες. 

πηγή 
http://justanotherinfertilityblog.com

 

Η ψυχολογία του ζευγαριού στην εξωσωματική γονιμοποίηση

Η εξωσωματική γονιμοποίηση αποτελεί, εδώ και δύο δεκαετίες περίπου, μια δραστική και ουσιαστική λύση στα προβλήματα υπογονιμότητας. Τα ζευγάρια που καταφεύγουν στην εξωσωματική γονιμοποίηση έχουν συνήθως διανύσει, ωστόσο, μια μακρά, ψυχοφθόρο διαδρομή.

Οι τεχνικές υποβοήθησης της αναπαραγωγής, με τα σημαντικά τους ποσοστά επιτυχίας, επανέφεραν την ελπίδα στα υπογόνιμα ζευγάρια, παρέχοντας λύσεις εκεί όπου υπήρχαν λίγες ή καθόλου. Παρ' όλα αυτά, τα διάφορα στάδια της θεραπείας και η συνειδητοποίηση της δυσκολίας να αποκτήσουν παιδί με φυσικό τρόπο τείνουν να αυξάνουν τα επίπεδα άγχους των ζευγαριών, προκαλώντας ταυτόχρονα τριγμούς στη συζυγική τους σχέση. Η υπογονιμότητα σχεδόν πάντοτε συνοδεύεται από αισθήματα άγχους, απογοήτευσης και ματαίωσης απέναντι σε μια πιεστική επιθυμία που δεν πραγματοποιείται, τα οποία με τη σειρά τους επιδρούν αρνητικά στην πορεία της θεραπείας.