Άδεια μου αγκαλιά...

Πριν από λίγο άκουσα την ιστορία μιας γυναίκας η όποια γέννησε πρόσφατα.

Ο φίλος της την παράτησε και αυτή δεν αντέχει να βλέπει το μωρό της, αφού της θυμίζει ότι αυτό είναι η αιτία που την χώρισε ο μεγάλος έρωτας.

Σκέπτεται να το δώσει... 

Συγγνώμη αλλά είμαι τόσο θυμωμένη μαζί της, που δε ξέρω πώς συγκρατούμαι να μην πω τι πραγματικά πιστεύω γι αυτήν... 

  

Πως είναι δυνατόν να βλέπεις ένα πλάσμα ημερών με τα χεράκια του, τα μικρά τα ποδαράκια του και να μην νιώθεις τίποτα; 

Να νιώθεις όπως είπε και η ίδια… ένα κενό;
Πως είναι αυτό το κενό;    

Είναι το ίδιο σαν το δικό μου;

 
Με την διαφορά ότι το δικό μου κενό είναι υπεύθυνο για την άδεια μου αγκαλιά!

Κατερίνα