Δεν είμαι μητέρα λένε

Σήμερα τα πιο πολλά παιδικά χεράκια θα κόψουν λουλούδια να προσφέρουν σε εκείνη που τους χάρισε το δώρο Ζωής ως φόρο τιμής και ως Ευχαριστώ.

Σήμερα μανούλες θα χαμογελάσουν και θα φουσκώσουν από περηφάνια, που τα πλασματάκια τους είτε από παρότρυνση κάποια δασκάλας, από μια διαφήμιση ή από κάποια συζήτηση θα συνοδέψουν με ζωγραφιές και τραγούδια αυτό το ευλογημένο Ευχαριστώ που ίσως και να μην καταλαβαίνουν απόλυτα και θα αγγίξει σαν χάδι την μητρική ψυχή....

Είμαι η Ζωή. Δεν έχω παιδί. Είμαι Υπογόνιμη και παλεύω 4 χρόνια να αποκτήσω ένα μωρό. Έχω μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη, έχω την υπομονή και την δύναμη να μεγαλώσω μια ψυχή, έχω περίσσευμα συναισθημάτων μα η αγκαλιά μου είναι άδεια.

Είμαι η Νίκη. Υπογόνιμη. Μετά από χρόνια προσπαθειών απέκτησα δύο μωρά που απεβίωσαν. Εγώ τα έθαψα. Θα γιόρταζα αν είχαν φυσική παρουσία τα μωρά μου σήμερα. Ακόμα παλεύω για το όνειρό μου. Κι όσα μωρά κι αν έρθουν στην ζωή μου, όταν θα με ρωτάνε πόσα παιδιά έχω, θα έχω πάντα συν δύο. Γιατί μπορεί να μην τα βλέπουν, εγώ όμως τα φιλοξένησα, τα πρόσμενα, τα ονειρευόμουν, τα αγκάλιασα μα.. δεν έμειναν. Και ποιος είναι αυτός που θα τολμήσει να μου πει πως δεν έγινα ΜΑΝΑ; Ποιος θα βρει τη δύναμη να μου πει πως δεν γιορτάζω σήμερα;

Είμαι η Αθηνά. Κι εγώ Υπογόνιμη. Στα δέκα χρόνια που προσπαθούμε δεν έχω καταφέρει να δω ένα θετικό αποτέλεσμα. Κι όμως η καρδιά μου είναι ανοιχτή και περιμένει. Η αγκαλιά μου λαχταράει να αγκαλιάσει αυτό το πλάσμα που προσμένω να έρθει για να διοχετεύσω όλη μου την αγάπη που φουσκώνει στην καρδιά μου..

Είμαι η Αντιγόνη. Ε, ναι, κι εγώ Υπογόνιμη. Μα είχα την ευκαιρία και την ευτυχία να μπορέσω να υιοθετήσω ένα μωρό. Γιορτάζω λένε.... Για το παιδί της καρδιάς μου, και το μωρό της ψυχής μου. Γιατί θα κάνω και μωρό.

Είμαι η Νίκη. Η Αντωνία. Η Βίκυ. Η Ειρήνη. Είμαι μία από όλες αυτές τις ψυχές εκεί έξω, που παλεύω να αποκτήσω ένα μωρό γιατί ανήκω στις υπογόνιμες. Είμαι αυτή που μαζεύει μέσα στην κρίση σταγόνα-σταγόνα τα φάρμακα που χρειάζομαι, μαζεύω μέσα στην ανεργία μου τα χρήματα που χρειάζεται ο γιατρός που με παρακολουθεί. Την βενζίνα, την επίσκεψη, την εξέταση. Ψάχνω στο πουθενά να βρω τα έξοδα που χρειαζόμαστε για την διανυκτέρευση, για τα διόδια, παλεύω με ένα άγχος που δεν θέλω να φορτώνω στον σύζυγό μου που γυρίζει κατάκοπος προσπαθώντας κι εκείνος με τον τρόπο του να εξοικονομήσει κάτι παραπάνω από το σταθερό.

Είμαι κάποια που η ζωή της αρνήθηκε ένα παιδί από Έρωτα. Ένα μικρό θαύμα μέσα από γιορτινό τραπέζι, κεριά και ρομαντική μουσική.

Είμαι αυτή, η -ανά πάσα στιγμή- έτοιμη να καλοδεχτεί το όνειρο της ζωής και να ξυπνώ και να κοιμάμαι πια χωρίς αυτό το άκαρδο ''Γιατί'' που με συνοδεύει τόσο καιρό ανάμεσα στις προσπάθειες.

Είμαι αυτή που έχει κρύψει ένα παιδικό ρουχαλάκι στο τελευταίο συρτάρι της σερβάντας και το βγάζω προσπαθώντας να νοιώσω λίγη από την Ευτυχία που η Ζωή μου έβαλε σε αναμονή.

Είμαι αυτή που είμαι κι έχω καρδιά γεμάτη αγάπη, μια ψυχή γεμάτη προσμονή, έχω ακόμα τα κότσια και παλεύω όσα εμπόδια μου φέρνει το Σύμπαν, κι έχω έναν τσαμπουκά έτοιμο να σας φωνάξω δυνατά: Γιορτάζω κι εγώ σήμερα.

Γιατί η ιδιότητα της μητέρας γεννιέται στη σκέψη, στην απόφαση και στην δύναμη που κρύβεις μέσα σου.

Γιατί το χάρισμα να είσαι μητέρα το κατακτάς βήμα το βήμα από τη στιγμή που θα αποφασίσεις να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί και συνειδητά με υπευθυνότητα να αγωνίζεσαι για να το καταφέρεις.

Γιατί το να είσαι μητέρα, είναι ένα όνειρο. Κι εγώ ακόμα συνεχίζω να ονειρεύομαι, συνεχίζω να ελπίζω, συνεχίζω να εύχομαι...

Γιατί στα μάτια τα δικά σας που η ζωή το έφερε πιο εύκολα ίσως στην οικογένειά σας, μητέρα θα γίνω όταν θα υπάρχει ένα παιδί δίπλα μου.

Κι έχω τόσο μεγάλη θέληση να έρθει να με συμπληρώσει αυτή η παρουσία, έχω τόσο μεγάλη αποφασιστικότητα, έχω τόσο μεγάλη υπομονή για τα όποια προβλήματα ήρθαν αλλά και αυτά που θα έρθουν που δεν θα τα παρατήσω, θα παλεύω, θα περιμένω, και θα συνεχίσω να νοιώθω πως απλά είναι θέμα ημερών.

Τόσων λίγων που είναι σαν να έχω ήδη κάνει....