Σαν σήμερα τρία χρόνια πριν....

Σαν σήμερα 3 χρόνια πριν, έφτασε αυτή η καταστροφική μέρα που ήρθαν πρόωρα στον κόσμο τα δίδυμα μου και έφυγαν. Έχουμε βιωσει πολλές δύσκολες καταστάσεις έκτοτε. Ήταν ένας μεγάλος αγώνας να καταφέρουμε να μείνω έγκυος, ήταν η πρώτη μου εγκυμοσύνη, ύστερα από δυο χρόνια προσπαθειών και 2 εξωσωματικές. Η εγκυμοσύνη ήταν κάτι το καταπληκτικό για μένα, αλλά συγχρόνως και πολύ δύσκολη. Και ξαφνικά μια μέρα όλα τελείωσαν πολύ σύντομα, με τον σύζυγο μου και μένα να νιώθουμε στενοχωρημένοι, συντετριμμένοι και χωρίς καμία ελπίδα ότι θα καταφέρουμε κάποια στιγμή να αποκτήσουμε παιδί.

Το να ξαναβρούμε το χαμόγελο μας είναι μια διαδικασία που μας έχει πάρει αρκετό χρόνο καθώς όταν καταφέρνουμε να κάνουμε κάποια βήματα μπροστά ξαναγυρνάμε στην ίδια ψυχολογική κατάσταση με κάθε αποτυχημένο κύκλο ή αποβολή. Αλλά συνεχίζουμε την προσπάθεια και αναζητάμε τις στιγμές χαράς και ευτυχίας παρ’ όλη τη λύπη που νιώθουμε. Ο καθένας από μας προσπαθεί με τον δικό του τρόπο να ξεπεράσει αυτή την άσχημη κατάσταση (και ειλικρινά πιστεύω πως εγώ τα καταφέρνω πολύ καλύτερα απο αυτόν, καθώς αυτή η χρονιά ήταν επαναστατική για μένα και με βοήθησε να δω με πιο θετική ματιά τη ζωή). Στην πρώτη επέτειο της γεννήσεως και του θανάτου των διδύμων μας δεν μπορούσα να καταλάβω αν υπήρχε νόημα στο να συνεχίσω να ζω αν δεν έχω παιδιά. Τώρα ξέρω πως η ζωή μου έχει έναν σκοπό ακόμα κι αν δεν αποκτήσω ποτέ παιδί. Και μπορεί να μην ξέρω ακόμα ποιος ακριβώς είναι αυτός ο σκοπός, μιας και πάντα πίστευα πως ήταν να γίνω μητέρα, ξέρω όμως πως θα τον βρω όπως και να έχει. Eλπίζω πως κάποια στιγμή θα καταφέρω να γίνω μητέρα και να αποκτήσω τα παιδιά που ήδη υπάρχουν στην καρδιά μου και έτσι η ζωή μου να αποκτήσει ένα άλλο νόημα. Μέχρι τότε, θα συνεχίζω να ωριμάζω, να μαθαίνω, να εύχομαι και να ελπίζω.
Aυτό που θέλω να πω σήμερα είναι ένα «Χρόνια Πολλά» στα δίδυμα αγόρια μου. Μου λείπετε. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο που περάσαμε μαζί και τη χαρά και τον ενθουσιασμό που μοιραστήκαμε. Σας ευχαριστώ επίσης για όσα με βοηθήσατε να μάθω και να συνειδητοποιήσω μέσω της απουσίας σας από τη ζωή μου, και για όλες τις ευκαιρίες που μου δώσατε να ωριμάσω και να προετοιμαστώ για τη μητρότητα. Αν εσείς ή τα αδέρφια σας επιθυμείτε να επιστρέψετε σύντομα κατά τη διάρκεια του έβδομου κύκλου μου, είμαι έτοιμη και σας περιμένω με ανοιχτες αγκάλες. 

πηγή 
http://justanotherinfertilityblog.com

 

Φυσική Σύλληψη VS Εξωσωματικής

 Είναι απίστευτο τι κακίες ακούς από γυναίκες που έμειναν έγκυος φυσιολογικά.

Δεν φτάνει που κάποιες από αυτές έχουν εγκληματική αγνοία απέναντι στα όσα περνά μια Υπογόνιμη, έχουν και άποψη.

Ορίστε τι έχω ακούσει.

 

1)Γιατί δεν προσπαθείτε φυσιολογικά; 

 (μα πως δεν το σκεφτήκαμε; )

2)Που πάτε να μπλέξετε;

3)Δεν πειράζει αν δεν πετύχει… θα το ξανακάνει 

(αυτό λέχθηκε ενώ περιμέναμε τα αποτελέσματα μετά την διαδικασία της εμβρυομεταφοράς).

4) Και το κορυφαίο σχόλιο

Επειδή ο άντρας μου είχε αφήσει έγκυο  την πρώην του, η πεθερά μου θεώρησε σκόπιμο μόλις τους ενημερώσαμε να μου πει:

« Ήμουν σίγουρη ότι δεν έφταιγε ο Μανώλης αφού είχε αφήσει γυναίκα έγκυο».

Και έλαβε  την εξής απάντηση από μένα:

«Και που ξέρεις ότι ήταν δικό του;  Μόνο η μάνα ξέρει.»

Το βούλωσε.

Μια διαδρομή γεμάτη ελπίδα...

Ύστερα από προσπάθειες δυο χρόνων να μείνω έγκυος με φυσικό τρόπο και τρία χρόνια θεραπευτικής αγωγής για την υπογονιμότητα μας, καταφέραμε να συλλάβουμε παιδί. Δυο μήνες αφότου γεννήθηκε ο γιος μας, έχασα απροσδόκητα τον σύζυγο μου ύστερα από επιπλοκές από τη θεραπεία κατά του καρκίνου. Παρ’ όλο που είναι μόλις ενός χρόνου,είναι ακριβώς σαν τον μπαμπά του.   

Καίτη